Schopenhauer

Danzig, actual Gdansk, Polonia, 1788-Frankfurt, Alemaña, 1860) Filósofo alemán. Foi fillo dun rico comerciante que se trasladou coa súa familia a Hamburgo cando Danzig caeu en mans dos prusianos en 1793. A súa nai foi unha escritora que chegou a gozar de certa fama, e aínda que o Schopenhauer maduro non tivo boas relacións con ela, o salón literario que fundou en Weimar proporcionou ao filósofo a ocasión de entrar en contacto con personalidades como Goethe.

En 1805 iniciou, contra os seus desexos, unha carreira comercial como aprendiz por vontade do seu pai; a morte deste (ao parecer, por suicidio) permitiulle prepararse para os estudos superiores e ingresou na Universidade de Gotinga como estudante de medicamento en 1809.

Pero a lectura de Platón e de Kant orientou os seus intereses cara á filosofía, e en 1811 trasladouse a Berlín, onde estudou durante dous anos, seguindo os cursos de Nichte e Schleiermacher; a decepción que ambos lle causaron foi motivo dun momentáneo afastamento da filosofía e un interese pola filoloxía clásica.

As campañas napoleónicas brindáronlle a ocasión de retirarse a Rudolfstadt, onde preparou a súa tese titulada A cuádrupla raíz do principio de razón suficiente que lle valeu o título de doutor pola Universidade de Jena e que foi publicada en 1813. Regresou despois a Weimar, onde se relacionou estreitamente con Goethe e foi introducido por F. Mayer na antiga filosofía hindú, un dos alicerces, xunto con Platón e Kant, do que había de ser o seu propio sistema filosófico.

Este quedou definitivamente exposto na súa obra O mundo como vontade e representación. A realidade auténtica corresponde a un principio que Schopenhauer denominou vontade, da cal o mundo como representación é a súa manifestación; o sistema complétase cunha ética e unha estética. Cando o individuo, enfrontado ao mundo como representación, pregúntase polo que se atopa tras as aparencias, obtén a resposta como resultado da súa experiencia interna, no que se coñece como vontade; pero a  irracionalidade desta, a súa condición de afán de vida perpetuamente insatisfeito, produce unha insatisfacción que a conciencia só pode suprimir a través dunha serie de fases que conducen á negación consciente da vontade de vivir.

 

A influencia de Kant no sistema é clara: o mundo fenoménico corresponde á representación, mentres que a vontade constitúe a verdadeira natureza do nóumeno, segundo Schopenhauer, pois a esencia deste é descuberta polo home dentro de si mesmo como impulso irracional, vital.

O filósofo confiaba nun recoñecemento inmediato da importancia da súa obra, pero esta non suscitou demasiada atención, aínda que si lle axudou a obter en 1820, tras unha viaxe a Italia, a condición de docente na Universidade de Berlín. Alí tratou en balde de competir con Hegel, naquel momento no cume da súa popularidade, para o que anunciou os seus cursos á mesma hora que os daquel, ao que considerou abertamente como o seu adversario. Pero non tivo éxito; en 1825, despois dunha nova viaxe a Italia e un ano de enfermidade en 

munich, renunciou á carreira universitaria.

Viviu a partir de entón e ata a súa morte unha existencia recluída, que desde 1831 transcorreu en Frankfurt, onde se trasladou fuxindo do cólera que ese mesmo ano levou á tumba a Hegel. Tras a segunda edición (1844) da súa obra principal, considerablemente aumentada con cincuenta novos capítulos, empezou a ser coñecido mercé a unha colección de ensaios e aforismos publicada en 1851. No clima intelectual creado despois da revolución de 1848, a súa filosofía alcanzou finalmente recoñecemento internacional e exerceu unha considerable influencia sobre pensadores como Friedrich Nietzsche.