David Hume

(Edimburgo, 1711 - ide., 1776) Filósofo inglés. Naceu no seo dunha familia emparentada coa aristocracia, aínda que de modesta fortuna. Estudou durante un tempo leis na Universidade de Edimburgo por vontade da súa familia, pero a súa falta de interese determinou que abandonase a carreira e vísese obrigado a buscar a maneira de gañarse a vida.

Tras unha breve tentativa de iniciarse no comercio, decidiu dedicarse ao estudo. En 1734 marchou a Francia, onde pasou tres anos, a maior parte deles na Flèche, dedicado á redacción da súa primeira obra, Tratado da natureza humana, que completou tras o seu regreso a Londres e empezouse a publicar en 1739. O tratado non espertou ningún interese, e Hume retirouse á casa familiar en Ninewells.

A favorable acollida que obtivo a publicación en Edimburgo da primeira parte dos seus Ensaios morais e políticos en 1742, fíxolle esquecer o seu primeiro fracaso. Traballou como preceptor do marqués de Annandale (1745-1746) e logo como secretario do xeneral St. Clair (1746-1748), a quen acompañou en misión diplomática a Viena e Turín. Nomeado bibliotecario do Colexio de Avogados de Edimburgo, emprendeu a redacción dunha historia de Inglaterra, que publicou desde 1754 ata 1762 en varias entregas, algunhas bastante mal recibidas pola burguesía liberal.

En 1763 aceptou a invitación de lord Hertford de incorporarse á embaixada en París, cidade onde residiu ata 1766 e na que se relacionou cos enciclopedistas. En 1769 regresou definitivamente a Edimburgo co propósito de gozar da fortuna que lle proporcionaban tanto os seus cargos como, finalmente, as súas obras.

Considerouse a Hume como un dos máximos representantes do chamado empirismo inglés; a súa análise crítica do coñecemento, que exerceu sobre Kant unha decisiva e recoñecida influencia, insistiu na importancia de investigar a orixe das ideas, que el entendía como copias ou imaxes das impresións (sensacións, paixóns, emocións). Hume concibiu o razoamento como a actividade de descubrir relacións entre ideas, que podían ser de dous tipos: as existentes entre feitos (obxecto do razoamento probable, fundado na experiencia) e relacións entre ideas (obxecto do razoamento demostrativo, baseado no principio de non contradición).

Estimando imposible calquera outra forma de razoamento, o que supoñía rexeitar como falsas as proposicións da metafísica ou a teoloxía, someteu a crítica toda clase de ideas, e refutó en especial as de sustancia, existencia e relación causal. Respecto desta última, sen negar a posibilidade de que exista unha causalidade real, afirmou que era imposible coñecela: a orixe da idea de causa hai que buscalo, por tanto, no hábito psicolóxico de percibir determinadas sensacións de forma simultánea ou sucesiva, sen que dita idea encerre ningunha necesidade lóxica ou racional.